Στα ίχνη της ιστορίας των μανιταριών – Παρουσιάζεται το βιβλίο του Γιώργου Γιαννάκαρου

***

Στα ίχνη της ιστορίας των μανιταριών

 – Παρουσιάζεται το βιβλίο 

του Γιώργου Γιαννάκαρου

Πρωταρχικός σκοπός της συγγραφής του βιβλίου «Tα μανιτάρια του Πηλίου» του Γιώργου Γιαννάκαρου ήταν και είναι η αναντίρρητη ευαισθησία και σεβασμός προς το φυσικό περιβάλλον. Μία ευαισθησία, η οποία εκδηλώθηκε αρχικά, με την καταγραφή και στη συνέχεια με την έκδοση του βιβλίου «Λουλούδια και Βότανα του Πηλίου». Μπορούμε να πούμε ότι η παρούσα εργασία είναι φυσικό επακόλουθο της προηγούμενης (αν και εκκρεμεί η δεύτερη διευρυμένη έκδοση του πρώτου βιβλίου με περισσότερα καταγεγραμμένα φυτά).
Είναι γνωστό, ότι το βουνό Πήλιο χαρακτηρίζεται από μία σπάνια μορφολογία που συνδυάζεται με μία πολυποίκιλη εδαφοκάλυψη. Είναι ένα καταπράσινο, δασωμένο περιβάλλον, στο οποίο κυριαρχούν η υψηλή σχετική υγρασία, το υγρό υπέδαφος και ήπιες ελεγχόμενες θερμοκρασίες. Συνθήκες ιδανικές για τη «βλάστηση» και την «καρποφορία» των μακρομυκήτων (γιατί τα μανιτάρια ανήκουν στην κατηγορία των μυκήτων). Όροι αδόκιμοι οι οποίοι χρησιμοποιούνται για τα φυτά, ενώ τα μανιτάρια με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, κατατάσσονται πλέον σε ιδιαίτερο βασίλειο, αυτό των Fungi.

Η ιστορία των μανιταριών χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι αρχαίοι λαοί, όπως Κινέζοι, Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι κ.ά. τα γνώριζαν πολύ καλά και τα χρησιμοποιούσαν, εκτός από τροφή και για φαρμακευτικούς, επαγγελματικούς σκοπούς. Ιστορικές αναφορές από αρχαίους συγγραφείς μας τεκμηριώνουν για την έντονη παρουσία τους στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Έτσι μαθαίνουμε ότι παρασκεύαζαν νοστιμότατα εδέσματα και τα θεωρούσαν μία εκλεκτή τροφή. Παράλληλα γνωρίζοντας κάποιες φαρμακευτικές τους ιδιότητες, τα χρησιμοποιούσαν σε διάφορες τελετουργικές πράξεις, όπως μυστήρια κ.ά. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μανιτάρια με κάποιες ιδιαίτερες ιδιότητες, όπως π.χ. παραισθησιογόνες, είχαν ευρεία χρήση στην αρχαία Ελλάδα. Άλλωστε η λέξη μανιτάρι προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη αμανίτης.
Η αναζήτηση και η συλλογή των μανιταριών συνεχίζεται αδιάλειπτα έως τις μέρες μας. Σε πολλές χώρες άνθρωποι κάθε ηλικίας, επαγγελματικού και μορφωτικού επιπέδου αναζητούν καθημερινά το περιζήτητο «καρπό». Σε κάποιες περιοχές το ενδιαφέρον είναι μεγάλο, ενώ σε κάποιες άλλες μικρότερο. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι απαραίτητο οι απανταχού συλλέκτες, προκειμένου να ταυτοποιήσουν και στη συνέχεια να συλλέξουν τα μανιτάρια, να διαθέτουν ασφαλή γνώση των επιμέρους χαρακτηριστικών τους. Συνακόλουθα να εμπνέονται από αρχές αρμονικής συμβίωσης και σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον.

Παλαιότερα, η μικρή οικιστική δραστηριότητα στο βουνό σε συνδυασμό με τις εκτεταμένες δασικές εκτάσεις, δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την άφθονη παρουσία τους ακόμη και μέσα στα χωριά. Ήταν σύνηθες γεγονός η τακτική αναζήτησή τους σε κτήματα, ρέματα και περιοχές κοντά στις αυλές σπιτιών.
Έκτοτε η κατάσταση έχει κάπως αλλάξει. Η έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα (όπως οικιστική, αγροτική κ.ά.) συνέβαλλε σε κάποιο βαθμό στη μείωση της ποσότητάς τους, κυρίως στις χαμηλότερες περιοχές. Ψηλότερα η ζώνη της οξιάς παραμένει ανέπαφη, διατηρεί την αυτονομία της και βρίσκεται σε μία αρμονική-οικολογική ισορροπία με το οικοσύστημα. Μία ισορροπία βέβαια, η οποία διαχέεται σε όλη την περιοχή. Σε όλη αυτή τη ζώνη η αναζήτηση μανιταριών διατηρεί το παραδοσιακό της χαρακτήρα, προσφέροντας χαρά και ικανοποίηση στους απανταχού συλλέκτες. Έτσι το πανέμορφο βουνό μας, το Πήλιο, θα συνεχίσει στο διηνεκές να προσφέρει όλη αυτή τη χαρά και γαστρονομική απόλαυση στους απανταχού καλοφαγάδες.
Σημ.: Το βιβλίο διατίθεται χωρίς τέλη αποστολής στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.edition-kentavros.eu/.

***
πηγή