Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, λες και τ' άδικο το ζούμε, μέσα από την κούνια μας...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Το Σχολείο του Ρήγα Φεραίου





Μ' αρέσει όταν πηγαίνω να δω την μάννα και της πηγαίνω δυο λουλούδια, μ' αρέσει να κάνω και μια στάση εκεί, στο Σχολείο του Ρήγα.
Μελαγχολώ τον χειμώνα που βλέπω τις πόρτες κλειστές. Τον νιώθω φυλακισμένο.
Μ' αρέσει που τα καλοκαίρια βλέπω ανοιχτή την πόρτα και τα φώτα αναμμένα...
Τον νιώθω Ελεύθερο!
Μ' αρέσει όταν εκεί γίνονται παρουσιάσεις των έργων διαφόρων καλλιτεχνών.
Με πληγώνει όταν κι εκεί ανάμεσα στα άλλα βιβλία δεν βρίσκω το βιβλίο μου. Για το μάννα μιλάω. Για την Αφροδή που είχε ξεβρωμίσει τα περισσότερα πλούσια σπίτια του χωριού με τα χεράκια της...
Εκείνο που με κάνει και αγανακτώ δε, είναι όταν πάω να με ξεναγήσουν μέσα στο σπίτι κι εκεί βλέπω ένα ερρείπιο έτοιμο να καταρρεύσει!
"Μην πατάτε εδώ", "απαγορεύεται να πάτε σε εκείνη την αίθουσα" και ένας τοίχος έτοιμος να γεννήσει...
Δεν με νοιάζει ποιος φταίει μέχρι τώρα και παραμελήθηκε τόσο αυτός ο θησαυρός στο χωριό μου. Εκείνο που με ενδειαφέρει είναι αμέσως μετά την καλοκαιρινή σαιζόν και μόλις κλείσουν πάλι οι πόρτες και τα φώτα, ν' αρχίσει αμέσως η συντήρηση.
Αν δεν εγκρίνονται κονδύλια, ας μου πουν να κάνω έρανο εγώ!
Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρω! Το έχω ξανακάνει για άλλους λόγους. Γιατί όχι και γι' αυτό; Τόσα όσα χρειάζονται για κάποια πατώματα ή την επιδιόρθωση ενός τοίχου, θα μαζέψω! Κι αν όχι, πέντε Αλβανούς φίλους να ζητήσω, θα έρθουν τζάμπα για τον Ρήγα! Είμαι σίγουρη!
Μήπως περιμένοντας τα πολλά λεφτά και την καλή συντήρηση κινδυνεύουμε να χάσουμε κι αυτό που έχουμε και στο μέλλον θα θαυμάζουμε πέτρες;
Μήπως;
Λέω.


Δεν υπάρχουν σχόλια: